alveyra.net

Although it's been many years since God called you home, and your warm presence is no more, your guidance, advice, and love have stuck with me all the time. I would not be who I am today without you. I miss the endless arguments we had about the difference between latitude and longitude (I was stubborn then) and your endless discussion about the classification of living things. KPCOFGS is the one that stuck. Back when K only refers to either Animalia or Plantae. And I will never forget the endless sessions we had playing chess and staying up very late just for one more match. Loser set up the board and I don't mind setting them up again and again. Just to have one more game with you. And who would forget the number of meter sticks that were broken when I get some ass-woopin'? I understand it now, more than ever. Now I am a father too. We can't do that today, though :-). Lucky kids. I also miss the time when we go to Bayog to gather kuhol and pako. We didn't have

Seventy-seven years ago today, a radio broadcast from a secret location in the Philippines was made. RADIO BROADCAST MESSAGE, AS WRITTEN BY CAPTAIN SALVADOR P. LOPEZ, DELIVERED BY THIRD LIEUTENANT NORMANDO ILDEFONSO “NORMAN” REYES ON THE “VOICE OF FREEDOM” RADIO BROADCAST OF APRIL 9, 1942 FROM MALINTA TUNNEL, CORREGIDOR: Bataan has fallen. The Philippine-American troops on this war-ravaged and bloodstained peninsula have laid down their arms. With heads bloody but unbowed, they have yielded to the superior force and numbers of the enemy. The world will long remember the epic struggle that Filipino and American soldiers put up in the jungle fastness and along the rugged coast of Bataan. They have stood up uncomplaining under the constant and grueling fire of the enemy for more than three months. Besieged on land and blockaded by sea, cut off from all sources of help in the Philippines and in America, the intrepid fighters have done all that human endurance could bear. For what

"Ano'ng ulam nyo?", tanong ko sa kaibigan ko sa Batangas. "Wala nga, gulay lang.", sagot nya. Medyo naguluhan ako. Sa amin kase sa Mindoro, kapag sinabing ulam, yun ay ang kasama ng kanin kapag kumakain. Gulay, isda, karne, toyo, asin atbp, ay "ulam" ang pangkalahatang tawag. Iba pala sa Batangas. Araw-araw, ang ulam ay laging tampok bago pa man ang tyempo ng pagkain. "Ano kayang mai-ulam?". "Manguha nga kayo ng pako at nang magat-an." "Maglaing kaya tayo?" "Mamuso kayo sa kabila." "Wala nga palang bagoong." "Magkayod ka ng niyog." "Manguha ng kangkong." "Tirhan mo naman ang kapatid mo." Ilan lamang yan sa mga kalimitan naming naririnig sa nanay namin noon, kapag naghahanda na sa pagluluto at habang kumakain. Simpleng buhay. Simpleng pangangailangan. Minsan kinakapos. Subali't patuloy ang buhay. Ang pagsisikap. Noong nanirahan ako sa Batangas habang

Sa lugar na apat ang siklo ng panahon, isa ang taglagas sa mga paborito ko. Una ang tagsibol. Ang magagandang halamang tumutubo, ang makukulay na mga bulalak ng damo sa parang. Ang pagdiriwang ng pamumukadkad bulaklang ng seresa. Panahon ng taglagas ay nagpapaalala sa atin na walang permanente sa buhay. Oo nga at yumayabong sa panahon ng tagsibol at tag-init, dumarating ang oras upang ang mga iyon ay malagas. Upang bigyang-daan ang paghahanda sa paparating na taglamig. Sa parteng ito kase ng mundo, ang mga halamang hindi nakapaghanda para sa taglamig ay hindi nagtatagal. Ang pagbabago ng kulay ng mga dahon hanggang sa pagkalagas ng mga ito ay palatandaan na ang mga puno ay naghahanda na para sa lamig na paparating. Yan ang hiwaga ng kalikasan. Katulag ng mga halaman, ang tao din ay dapat maghanda sa pagbabago. Dahil ang siklo pagbabago lang ang natatanging tapat at maasahan na mangyayari. Ikaw,  handa ka na ba sa pagbabago?

Ipinanganak ako sa nung panahong ang elektrisidad ay isang luho na wala pa sa aming lugar. Natatandaan ko pa, lagi kaming mayroong gasera.Pagsapit nang hapon, kailangan nalagyan na ng gas ang mga ilawan, habang maliwanag pa. Wala kaming aladin noon (Coleman ang brand ng sa mga lolo ko). Kalimitan e mga may-kaya lang ang meron nun. At karaniwang ginagamit kapag may pagtitipon o kasayahan. Ha ha! Naalala ko pa noon, kapag may kasalan, ganun ang ilaw. Pero ang hindi ko makakalimutan na gamit ng gasera ay yung panahong kami ng tatay ko ay inaabot nang madaling-araw sa paglalaro ng ahedres. Kahit laging ako ang tagataya ng mga pyesa, ayos lang. Oras yun na nagugugol kasama ang tatay ko. Sa umaga nga laang, e di ang itim ng kulangot. Ha ha! Ang mga panahong yun, masarap alalahanin.

Noong bata pa ako, ang sanga ng aswete ang isa sa mga paborito naming gawing trumpo. Ikaw nga, pag gawang aswete, ay maganda ang hugong. Naging paksa din ng mga biruan ang aswete at ang katangian nitong gumawa ng kakaibang tunog. Nang lumaon, kapag sinabihan kang gawa sa aswete, ibig sabihin nun ay mayabang o maangas ka, kase mahugong o maingay. Ha ha! Malalaman mo talaga ang pilantik ng diwa ng mga tambay sa ganun.