"Ano'ng ulam nyo?", tanong ko sa kaibigan ko sa Batangas.
"Wala nga, gulay lang.", sagot nya.
Medyo naguluhan ako. Sa amin kase sa Mindoro, kapag sinabing ulam, yun ay ang kasama ng kanin kapag kumakain. Gulay, isda, karne, toyo, asin atbp, ay "ulam" ang pangkalahatang tawag. Iba pala sa Batangas.
Araw-araw, ang ulam ay laging tampok bago pa man ang tyempo ng pagkain.
"Ano kayang mai-ulam?".
"Manguha nga kayo ng pako at nang magat-an."
"Maglaing kaya tayo?"
"Mamuso kayo sa kabila."
"Wala nga palang bagoong."
"Magkayod ka ng niyog."
"Manguha ng kangkong."
"Tirhan mo naman ang kapatid mo."
Ilan lamang yan sa mga kalimitan naming naririnig sa nanay namin noon, kapag naghahanda na sa pagluluto at habang kumakain.
Simpleng buhay. Simpleng pangangailangan. Minsan kinakapos. Subali't patuloy ang buhay. Ang pagsisikap.
Noong nanirahan ako sa Batangas habang nag-aaral sa Lyceum, doon ko naranasan ang iba pang antas ng pagtitiis. At syempre, kasama sa paksa ang ulam. Kapag nakita mong kalbo na ang malunggay sa harap ng boarding house namin, asahan mong wala na kaming allowance. Isang Knorr Chicken cube lang at isang katerbang dahon ng malunggay, ulam na. Minsan naman, kalahating Payless Instant beef noodles (para makadalwang kainan), ang ulam sa isang dakot na bigas na sinaing. Ganoon ang naranasan ko. Salamat sa Diyos at nalampasan ko rin sa wakas.
"Wala nga, gulay lang.", sagot nya.
Medyo naguluhan ako. Sa amin kase sa Mindoro, kapag sinabing ulam, yun ay ang kasama ng kanin kapag kumakain. Gulay, isda, karne, toyo, asin atbp, ay "ulam" ang pangkalahatang tawag. Iba pala sa Batangas.
Araw-araw, ang ulam ay laging tampok bago pa man ang tyempo ng pagkain.
"Ano kayang mai-ulam?".
"Manguha nga kayo ng pako at nang magat-an."
"Maglaing kaya tayo?"
"Mamuso kayo sa kabila."
"Wala nga palang bagoong."
"Magkayod ka ng niyog."
"Manguha ng kangkong."
"Tirhan mo naman ang kapatid mo."
Ilan lamang yan sa mga kalimitan naming naririnig sa nanay namin noon, kapag naghahanda na sa pagluluto at habang kumakain.
Simpleng buhay. Simpleng pangangailangan. Minsan kinakapos. Subali't patuloy ang buhay. Ang pagsisikap.
Noong nanirahan ako sa Batangas habang nag-aaral sa Lyceum, doon ko naranasan ang iba pang antas ng pagtitiis. At syempre, kasama sa paksa ang ulam. Kapag nakita mong kalbo na ang malunggay sa harap ng boarding house namin, asahan mong wala na kaming allowance. Isang Knorr Chicken cube lang at isang katerbang dahon ng malunggay, ulam na. Minsan naman, kalahating Payless Instant beef noodles (para makadalwang kainan), ang ulam sa isang dakot na bigas na sinaing. Ganoon ang naranasan ko. Salamat sa Diyos at nalampasan ko rin sa wakas.
Comments
Post a Comment